تولدت هر ساله و بودنت هر لحظه مبارکمان.

بنام آنکه حکیم است و به همه اسرار آگاه
این بار برای پسرم
امیرحسین
مدتهاست دلم می خواهد چند خطی برایش بنویسم، ولی دستانم یاری نمی کند.
کلمات، در ذهنم رژه می روند و جمله می شوند. جملات، متنی می شوند و آنگاه که گاه نوشتن می رسد، نمی شود که نمی شود.
دو سه سالی هست اینگونه ام.
بغض لعنتی را فرو می خورم و رها می کنم کلمات و جملات و متن را تا بروند پی کارشان.
سالروز تولد،
روز دانش آموز،
روز جهانی کودک،
سن بلوغ،
روز جهانی معلولین...
خدای من!
آخ که چه قدر آزارم می دهد این آخری؛
همه اش زیر سر همین است.
کاخ آرزوهایم را ویران کرد این...
چند روزی از سالگرد تولدش گذشته
و امسال
هرچند با تأخیر
اما
باید بنویسم برایش.
پسرم!
امیر حسین!

.........................................................

یک سحرگاه سرد و برفی
چشمهایت را به روی این دنیا باز کردی.
شیرین زبانی کردی هرچند با تأخیر؛
دست در دست هم قدم زدیم هرچند با تأخیر؛
به هر حال
روزهای خوبی داشتیم.
از خاطرات و آرزوها نمی گویم که بر بغض می افزاید.
رسیدی به سن مدرسه
و سنجش
و دنیایی که بر سرمان خراب شد.
نامش معلولیت ذهنیست.
باز هم از لطف خدا بود و دل گرم و صبری که عنایت کرد و سالهای مدرسه شروع شد و چند سال به سرعت گذشت تا به امروز.
عزیز دلم!
قربان آن ذهن کم توان و آن قلب مهربانت بروم؛
شناسنامه ات عکس دار شد؛
پشت لبت سبز شده و یادآوری می کند که مردی شده ای.
پسرم!
این مدت،
این چند سال،
هرچه را یاد گرفتی خوشحال و امیدوارمان کرد.
خواندن و نوشتن، دوچرخه سواری، بازیها و امورات شخصی.
مکبّر که شدی خیلی خوشحال تر شدیم.
نماز خواندنت هم همین طور.
اما آنچه احساس سبکی اندکی به من می دهد، کار کردن تو است.
اینکه لااقل بتوانی با کار کردن ، زندگی را بگذرانی و سربار محض نباشی کمی آرام ترم می کند.
پسرکم!
خوبی هنوز در دنیا نمرده
خدا هنوز هم هست
مهربان و تواناست.
خودش نگهدار توست.
به نامهربانی های دنیا توجه نکن و همچنان مهربان باش
امیر حسینم!
با چند روز تاخیر، تولدت مبارک
از خدای مهربان می خواهم زندگی بر تو سخت نگیرد آنچنان که گاهی ،به دلایلی، بر ما سخت می گیرد.
شادی همیشه و همیشه مهمان دلت باشد.
تو هدیه خدای مهربان هستی
پس
تولدت هر ساله و بودنت هر لحظه مبارکمان.